Wschód słońca w dniu dożynek - Suzanne Collins

 

Skoro masz stracić wszystko, co kochasz, po co jeszcze walczyć?

W dzień dożynek mieszkańcy Panem budzą się zdjęci strachem. W tym roku, z okazji drugiego Ćwierćwiecza Poskromienia, dwukrotnie więcej trybutów trafi na arenę.

Haymitch Abernathy z Dwunastego Dystryktu woli nie zastanawiać się nad tym, co przyniesie los. Chce tylko przebrnąć przez ten dzień i spotkać się z dziewczyną, którą kocha. Gdy słyszy swoje nazwisko, czuje, że jego przyszłość legła w gruzach. Musi zostawić bliskich i jechać do Kapitolu w towarzystwie trójki innych trybutów z Dwunastki: przyjaciółki, która jest jak młodsza siostra, kompulsywnego analityka i największej snobki w mieście. Haymitch od samego początku wie, że przeznaczono go do odstrzału, lecz coś pcha go do walki… Pragnie tylko jednego: by jej skutki odbiły się echem daleko poza zabójczą areną.

Nie mam pojęcia, po co ta książka powstała. "Ballada...", mimo wielu mankamentów, była rzutem oka na drugą stronę świata "Igrzysk" i wnosiła coś innego. "Wschód słońca..." nie wnosi absolutnie nic, to dokładnie ta sama historia, którą znamy z trylogii, grająca tymi samymi motywami, poruszająca te same tematy, przywołująca te same refleksje; i to w zdecydowanie gorszym, bardziej łopatologicznym stylu. Mniej więcej do połowy jeszcze liczyłam na to, że coś się zadzieje, coś dość mocnego, by nadać sens fabule, ale niestety - brniemy dalej w to powieścidło, które chyba nawet autorkę znużyło, bo zaskakująco mało czasu antenowego poświęciła samym igrzyskom, nie wspominając o tym streszczeniu, jakie zafundowała czytelnikom w ostatnich rozdziałach.

Co więcej, powieść dramatycznie zepsuła mi odbiór Haymitcha, który w trylogii był postacią tragiczną, złamaną, ale z charakterem. Tutaj jest zwykłym chłystkiem, trochę naiwnym, a trochę po prostu głupim, co gorsza nie tylko na przestrzeni akcji głównej, co można by uzasadnić młodym wiekiem (choć człowiek żyjący w świecie głodowych igrzysk dość szybko straciłby młodzieńczą wiarę w sprawiedliwy świat), ale i w epilogu rozgrywającym się już po głównej trylogii. Okropność.

Ocena książki: 4/10