Kamienie na szaniec - Aleksander Kamiński

 

Fabuła książki jest oparta na faktach z końca lat 30. XX w. i z okresu okupacji niemieckiej w Warszawie. Po zajęciu stolicy przez Niemców, trzej główni bohaterowie: „Alek”, „Zośka” i „Rudy” próbowali odnaleźć się w nowej rzeczywistości. W październiku 1939 wstąpili do lewicowej Polskiej Ludowej Akcji Niepodległościowej (PLAN). Brali udział w akcjach tzw. małego sabotażu, m.in. nalepiali karteczki na obwieszczeniu gubernatora Hansa Franka o utworzeniu Generalnego Gubernatorstwa, na których widnieją słowa: Marszałek Piłsudski powiedziałby: a my was wszyscy w d.... mamy. Podejmowali różnego rodzaju prace zarobkowe. Szukając nowych możliwości działania w konspiracji odeszli z PLAN-u na miesiąc przed rozbiciem organizacji przez Niemców. Jednocześnie uczyli się, m.in. organizowali spotkania dyskusyjne. W marcu 1941 wstąpili do Szarych Szeregów Chorągwi Warszawskiej i rozpoczęli działalność w Organizacji Małego Sabotażu „Wawer”. W listopadzie 1942 zostali członkami Grup Szturmowych. Po aresztowaniu Janka Bytnara „Rudego” przez Gestapo, „Zośka” zorganizował akcję odbicia przyjaciela, przeprowadzoną 26 marca 1943. „Rudego” udało się uwolnić, jednak wskutek obrażeń odniesionych podczas torturowania przez funkcjonariuszy Gestapo zmarł 30 marca 1943. Tego samego dnia zmarł śmiertelnie ranny podczas akcji „Alek”. „Zośka” zginął podczas akcji w Sieczychach 20 sierpnia 1943.

Książkę czytałam w gimnazjum. "Kamienie na szaniec" Aleksandra Kamińskiego to zwykła książka o niezwykłych ludziach i czasach w jakich przyszło im żyć i walczyć. W książce są ujęte najważniejsze wydarzenia z życia trójki głównych bohaterów - Zośki, Rudego i Alka oraz ich druhów z drużyny harcerskiej Buki, a później Szarych Szeregów. Sylwetki bohaterów nakreślone są w taki sposób, że możemy w nich odnaleźć zwykłych ludzi z ulicy, ale ich nietuzinkowość polegała w ich usposobieniu i oddaniu sprawie walki z okupantem. Trzeba podkreślić, że byli oni tylko i aż kroplą w morzu krwi, którą zalane były tamte czasy. Po tej powieści w głowie krążyły mi głównie dwa pytania: Jak ogromna więź była między bohaterami, a ojczyzną? Oraz, czy dzisiaj bylibyśmy w stanie na takie poświęcenie?

Uważam, że lekturami powinny być właśnie takie książki jak "Kamienie na szaniec" Aleksandra Kamińskiego, które zaciekawiają czytelnika, wzbudzają w nim uczucia, zmuszają go do przemyśleń, refleksji oraz zostają w nas na dłużej, a może nawet na całe życie. Po takie książki sięgamy z ciekawością i bez przymuszenia. To co najbardziej chwyta za serce to świadomość, że wszystko to co jest opisane w książce wydarzyło się na prawdę. Nie jest to fikcja literacka. Nie możemy dopisać własnego lepszego zakończenia, bo życie na składa się tylko z dobrych zakończeń. Prawdziwe życie nie jest dobre, czy złe jest po prostu życiem. Naszym życiem. I to od nas zależy jak się ono potoczy i jak nas zapamiętają.

Książka jak i film bardzo mnie wzruszyło i spodobało. Gorąco polecam!

Ocena książki: 10/10