Balladyna - Juliusz Słowacki

 

Jeden z najbardziej znanych dramatów Juliusza Słowackiego - opowieść o dwóch siostrach, Alinie i Balladynie, które, by rozstrzygnąć spór o rękę księcia Kirkora, postanawiają nazbierać w lesie malin.

Lektura z którą zapoznałam się w podstawówce, 

Goplana, nimfa czuwająca nad jeziorem Gopło, zakochuje się w wiejskim pijaku Grabcu. Ponieważ jednak Grabiec spotyka się z niejaką Balladyną, Goplana postanawia wydać dziewczynę za bogatego hrabiego Kirkora. Jednak za sprawą nierozwagi jej chochlików, Kirkor zakochuje się zarówno w Balladynie, jak i jej młodszej siostrze, Alinie. Chcąc pozbyć się rywalki, Balladyna zabija Alinę.

Oprócz klasycznego wymiaru winy i kary oraz odrzucenia wartości w drodze do władzy (przy czym, w mojej niepopularnej opinii, Balladyna wcale nie żałowała swoich czynów, bała się jedynie kary, a to nie to samo), mamy tu wspaniałą baśniową otoczkę. Mamy słowiańszczyznę, co prawda całkowicie ahistoryczną, ale jednak w jakiś sposób fascynującą i rozbudzającą ciekawość. I o ile inne dzieła polskich romantyków, w tym samego Słowackiego, mogą czasami wydawać się zbyt poważne i na siłę podniosłe, tak ,,Balladyna” to historia, która, mimo tragicznego wymiaru, nie jest pozbawiona elementów humorystycznych i wspaniale bawi się konwencją, parodiując choćby motywy szekspirowskie w postaci Goplany zakochanej w Grabcu czy nawet samą miłość romantyczną, ucieleśnianą przez Filona.

Nie można też zapomnieć o kreacji głównej bohaterki. Balladyny, która w moim odczuciu nie żałowała swoich czynów, ale długo ukrywała swoją prawdziwą naturę, pozując na osobę lepszą niż w rzeczywistości, zapewne na skutek wychowania. Z czasem Balladyna odrzuca kolejne zasady moralne, marząc jedynie o władzy i awansie społecznym.

Nie wiem, co jeszcze mogę napisać o tym dramacie, biorąc pod uwagę, że omawiały go i interpretowały osoby znacznie mądrzejsze ode mnie. Po prostu bardzo polecam ten dramat, zwłaszcza na początek poznawania polskiego romantyzmu.

Ocena książki: 9/10