Horyzont - Jakub Małecki

 

Czasami prawda rozciąga się daleko za horyzont.

Jałowe lata bez wschodów i zachodów słońca. Wspomnienia jak burza piaskowa, jak skrzypienie desek w starym domu. Smugi przeszłości płytko pod skórą. Gry komputerowe i bułgarski rap.

Maniek i Zuza mieszkają po sąsiedzku na warszawskim Mokotowie. On, były saper, próbuje spisać wspomnienia z misji w Afganistanie, mając nadzieję wreszcie stamtąd wrócić. Ona, dziecko pokolenia Y, uczy się żyć na własny rachunek i mimowolnie zatraca się w rodzinnej tajemnicy. Choć z pozoru nic ich nie łączy, ciążą ku sobie, niezdolni i niechętni do pielęgnowania więzi z otoczeniem.

Nowa książka Jakuba Małeckiego to zaskakująca opowieść o tęsknocie, przyjaźni i odwadze. O konfrontacji z zadrą – własną i cudzą. O próbach znalezienia właściwej wersji siebie.

To moje pierwsze i trochę przypadkowe zetknięcie z twórczością Małeckiego. Po dosyć mocno przychylnych recenzjach, oczekiwałam czegoś lepszego, niestety książka mnie nie porwała.

Największymi atutami książki wydają mi się fragmenty związane z Afganistanem, dynamiczny sposób narracji (dzięki któremu "Horyzont" czyta się bardzo szybko) oraz pewnego rodzaju kameralność (dużą część książki stanowią wewnętrzne rozterki i wzajemne interakcje dwójki bohaterów).

Niestety, w książce jest niewiele więcej. Przedstawione wątki są płytkie i dosyć schematyczne, a język ubogi, momentami wręcz infantylny. Bardzo irytowały mnie wtrącane na siłę nazwy różnych marek - nie wiem czy to product placement czy jedynie sposób autora na zakotwiczenie akcji w rzeczywistych miejscach. Lubię w takich powieściach odwołania do miejsc, które znam (w przypadku "Horyzontu" część wydarzeń rozgrywa się w lokalizacjach, które mijam codziennie), ale można to zrobić w sposób bardziej subtelny, niż wymienianie co chwilę nazw kolejnych kawiarni (czy batonów białkowych...).

Jako czytelniczka czuję się też trochę oszukana (rzekomą) "objętością" książki.

Ocena książki: 5/10