Wiersze (trochę) przebrane - Zofia Zarębianka

Poetka realizuje wprawdzie konterfekt twórcy określanego jako poeta doctus, ale czyni to środkami na wskroś lirycznymi, przy pomocy obrazu, emocji i metafory. Daleka jest od jakichkolwiek popisów, wszystko bowiem, co czyni, ma służyć poezji w najczystszej, najszlachetniejszej postaci. Gdy zaś sięgam po jej eseje naukowe, dostrzegam wyraźne wpływy poetyckiej wyobraźni autorki. Czy z tego miałoby wynikać, że żywioł poezji stawia Zarębianka ponad żywiołem ratio? Być może tak jest, chociaż odpowiedź znowu nie jawi się jako prosta i oczywista, bo przecież jej wiersze – chociaż emanujące emocjami, będące w najlepszym sensie tego tradycyjnego zwrotu „mową uczuć” – zawierają w sobie głęboką mądrość, która zdaje się wyrastać z kilku źródeł, a to: wiedzy, doświadczenia, intuicji i wiary.

Na zaprezentowany wybór poezji Zofii Zarębianki złożyły się wiersze publikowane wcześniej (1992–2017) w siedmiu autonomicznych zbiorach oraz utwory napisane w ciągu ostatnich dwu lat. (…) Jeden z najbardziej cenionych przez Zarębiankę poetów, Czesław Miłosz, powiedział ongiś w Traktacie teologicznym, że „pierwsze ma być pierwsze”. Nie inaczej jest i tutaj. Kwestie metafizyczne, relacje Bóg–człowiek, dylematy wiary wysuwają się na plan pierwszy… ba, nawet gdy poetka porusza tematy zgoła odmienne, to oświetla je z perspektywy aksjologii o takiej właśnie proweniencji.

Wiersze są krótkie, szybko się je czyta - ja pochłonęłam książkę w kilka godzin! Niektóre wiersze są trudne, a niektóre są aktualne po dziś dzień.

Fanom mocnej poezji - GORĄCO POLECAM!!!

Ocena książki: 10/10